Last week
18 Augustus 2014 | Kenia, Oyugis
Hi lieve mensen,
Inmiddels alweer terug in Nederland. Ik zal jullie nog een verslag geven over mijn laatste week in Kenia.
Afgelopen weekend was het grote SEP toernooi in Oyugis. Jeetje wat is dit een hectisch weekend geweest. Vrijdag op de aankomst dag moest nog zoveel gebeuren: de omlijning van de velden, wedstrijdschema, workshopsschema, etc. De teams hadden nog geen schema’s ontvangen, doordat het pas vrijdag gemaakt was. Hierdoor wisten zij ook niet hoe laat zij op het veld verwacht werden. Om half 9 zou Festus het toernooi openen. Tegen deze tijd waren alleen twee teams, één SEP vrijwilliger en wij er. De grote directeur Festus kwam pas om kwart voor 9. Alles liep dus al uit, terwijl het schema strak gepland was door de vele teams. Toch besloten om de workshops door te laten gaan in de ochtend. Ik gaf een workshop in de vorm van een quiz over sport & voeding aan de jongens en meiden (ongeveer 40) die aan het toernooi deelnamen. Wat een drama: er werd niet goed geluisterd en niet actief mee gedaan met de quiz. Ik gaf aan dat er serieus mee gedaan moest worden, maar dat gebeurde niet. Ik was er dan ook snel klaar mee. Het toernooi begon voor mij dus niet zo goed.
Er zouden eigenlijk 8 jongensteams en 6 meidenteams komen. Uiteindelijk waren er maar 4 jongensteams en 5 meidenteams. De rest kwam niet op dagen, dus het schema moest omgegooid worden.
Zondag de hele dag gevoetbald, twee wedstrijden gewonnen en één verloren. Vergeleken met Nederlands voetbal werd er heel fysiek gevoetbald en vaak met de lange bal. Deze dag kwamen er plots ook nog twee jongensteams aankakken. Dit werd door SEP geaccepteerd, waardoor het schema weer omgegooid moest worden. Alles kan hier!
Maandag, de laatste dag van het toernooi, werden wij gediskwalificeerd als team. De coach van de meiden (Maurice), wie ook de coördinator was tijdens het toernooi, liet de jongens eerst spelen in plaats van de meiden. Hij zag dat onze tegenstander de warming up deed en vertelde pas bij het fluitsignaal van de scheidsrechter dat de jongens eerst moesten voetballen. De coach van de tegenstander was natuurlijk boos, omdat hij dit al tijdens hun warming up had kunnen vertellen. Hij wilde niet meer tegen ons team voetballen. Die coach dacht namelijk dat Maurice de meiden extra rust wilde geven en wij waren te laat voor deze wedstrijd, de halve finale. Wij waren wel wat te laat, maar dat waren de scheidsrechters ook. Bovendien zei Maurice al tegen ons dat wij niet hoefden te voetballen, dus wij deden geen warming up. Na een lange meeting met deze coach werd besloten om ons te diskwalificeren en het andere team door te laten gaan naar de finales, vanwege bovenstaande redenen. Eigenlijk was het de schuld van Maurice dat wij die dag niet meer konden voetballen.
De meiden moesten van de docenten van hun school hun tenues uit doen en naar huis gaan. Iedereen bleef natuurlijk gewoon de wedstrijden kijken. Uit protest gingen de meiden omgekleed in hun tenue tijdens de finale het veld op om te protesteren tegen de beslissing dat zij gediskwalificeerd waren. Er stonden dus drie teams op het veld. Maurice stuurde de meiden van het veld. De twee docenten van hun school kwamen het terrein weer op en hoorde van het protest. Alle meiden kregen een preek van deze leraren, wat totaal niet terecht was. Dit was de reden dat Jos en ik ons gingen bemoeien met het gesprek. De discussie werd steeds heviger. Zij waren verantwoordelijk voor de meiden en daarom moesten zij allemaal naar huis in de middag. Jos vroeg toen aan hen: ‘’How can you be responsible for the girls when you are drunk?. That is impossible’’. Toen barste natuurlijk de bom. Na een lang gesprek stuurde Festus hen van het terrain en waren de meiden wat overstuur. Veel meiden wilden niet meer voor hun school uitkomen in het voetbalteam als deze docenten, beide alcoholisten, betrokken zouden blijven. Groot gelijk! Al met al dus een hectisch toernooi met bizarre dingen mee gemaakt.
Dinsdag geëvalueerd over het toernooi. SEP veel verbeterpunten mee gegeven. Zij hebben meer dan genoeg punten om aan te werken om het toernooi beter te laten verlopen. In de avond gaven wij ons afscheidsfeest met veel Keniaans eten en drinken voor alle mensen die wij ontmoet hadden om hen op deze manier te bedanken. De buurvrouwen kookten al het eten en wij probeerden waar mogelijk te helpen. De kippen werden trouwens gewoon op de gang buiten geslacht. Het bloed lag overal, bah. Wij gaven nog een speech om iedereen persoonlijk te bedanken, waarna anderen volgden om ons te bedanken. Door sommige mensen werden wij bedankt met Afrikaanse kleren, kettingen, armbanden en door de buurvrouw met een zelfgemaakte taart met daarop geschreven ‘’Goodbye Jos & Shahira’’. Het was echt een super gezellig feest waar veel werd gegeten, gedanst op Afrikaanse muziek en de laatste momenten met elkaar werden gedeeld! Wauw, wat een goede afsluiter!
Na het feest moesten wij alles op ruimen, schoon maken en nog onze koffers in pakken. Om half 3 kon ik eindelijk naar bed om er weer om 5 uur uit te gaan. Woensdag vroeg in de ochtend vertrokken wij namelijk naar Nairobi met een openbare bus. Aan het eind van de middag arriveerden wij in Nairobi, waarna wij naar het huis van de neef van Festus gingen om daar te overnachten. Woensdagnacht weer een redelijk korte nacht gehad, doordat wij op tijd naar het vliegveld moesten. Donderdag in de ochtend ontvingen wij nog wat telefoontjes om ons een goede reis te wensen. Toen kwam het besef pas dat het prachtige avontuur er op zat.
Uiteindelijk voetbalsokken, voetbalbroekje, voetbalshirt, voetbalschoenen en parfum weggegeven aan lieve meiden die het verdienden!
Wat zal ik veel dingen missen. Eén ding wat ik absoluut niet ga missen is kleren wassen met de hand!
Bye early darkness, bye poor roads, bye motorbikers, bye matatu’s, bye tasteful fruit, bye SEP, bye lovely lovely people!
Inmiddels alweer terug in Nederland. Ik zal jullie nog een verslag geven over mijn laatste week in Kenia.
Afgelopen weekend was het grote SEP toernooi in Oyugis. Jeetje wat is dit een hectisch weekend geweest. Vrijdag op de aankomst dag moest nog zoveel gebeuren: de omlijning van de velden, wedstrijdschema, workshopsschema, etc. De teams hadden nog geen schema’s ontvangen, doordat het pas vrijdag gemaakt was. Hierdoor wisten zij ook niet hoe laat zij op het veld verwacht werden. Om half 9 zou Festus het toernooi openen. Tegen deze tijd waren alleen twee teams, één SEP vrijwilliger en wij er. De grote directeur Festus kwam pas om kwart voor 9. Alles liep dus al uit, terwijl het schema strak gepland was door de vele teams. Toch besloten om de workshops door te laten gaan in de ochtend. Ik gaf een workshop in de vorm van een quiz over sport & voeding aan de jongens en meiden (ongeveer 40) die aan het toernooi deelnamen. Wat een drama: er werd niet goed geluisterd en niet actief mee gedaan met de quiz. Ik gaf aan dat er serieus mee gedaan moest worden, maar dat gebeurde niet. Ik was er dan ook snel klaar mee. Het toernooi begon voor mij dus niet zo goed.
Er zouden eigenlijk 8 jongensteams en 6 meidenteams komen. Uiteindelijk waren er maar 4 jongensteams en 5 meidenteams. De rest kwam niet op dagen, dus het schema moest omgegooid worden.
Zondag de hele dag gevoetbald, twee wedstrijden gewonnen en één verloren. Vergeleken met Nederlands voetbal werd er heel fysiek gevoetbald en vaak met de lange bal. Deze dag kwamen er plots ook nog twee jongensteams aankakken. Dit werd door SEP geaccepteerd, waardoor het schema weer omgegooid moest worden. Alles kan hier!
Maandag, de laatste dag van het toernooi, werden wij gediskwalificeerd als team. De coach van de meiden (Maurice), wie ook de coördinator was tijdens het toernooi, liet de jongens eerst spelen in plaats van de meiden. Hij zag dat onze tegenstander de warming up deed en vertelde pas bij het fluitsignaal van de scheidsrechter dat de jongens eerst moesten voetballen. De coach van de tegenstander was natuurlijk boos, omdat hij dit al tijdens hun warming up had kunnen vertellen. Hij wilde niet meer tegen ons team voetballen. Die coach dacht namelijk dat Maurice de meiden extra rust wilde geven en wij waren te laat voor deze wedstrijd, de halve finale. Wij waren wel wat te laat, maar dat waren de scheidsrechters ook. Bovendien zei Maurice al tegen ons dat wij niet hoefden te voetballen, dus wij deden geen warming up. Na een lange meeting met deze coach werd besloten om ons te diskwalificeren en het andere team door te laten gaan naar de finales, vanwege bovenstaande redenen. Eigenlijk was het de schuld van Maurice dat wij die dag niet meer konden voetballen.
De meiden moesten van de docenten van hun school hun tenues uit doen en naar huis gaan. Iedereen bleef natuurlijk gewoon de wedstrijden kijken. Uit protest gingen de meiden omgekleed in hun tenue tijdens de finale het veld op om te protesteren tegen de beslissing dat zij gediskwalificeerd waren. Er stonden dus drie teams op het veld. Maurice stuurde de meiden van het veld. De twee docenten van hun school kwamen het terrein weer op en hoorde van het protest. Alle meiden kregen een preek van deze leraren, wat totaal niet terecht was. Dit was de reden dat Jos en ik ons gingen bemoeien met het gesprek. De discussie werd steeds heviger. Zij waren verantwoordelijk voor de meiden en daarom moesten zij allemaal naar huis in de middag. Jos vroeg toen aan hen: ‘’How can you be responsible for the girls when you are drunk?. That is impossible’’. Toen barste natuurlijk de bom. Na een lang gesprek stuurde Festus hen van het terrain en waren de meiden wat overstuur. Veel meiden wilden niet meer voor hun school uitkomen in het voetbalteam als deze docenten, beide alcoholisten, betrokken zouden blijven. Groot gelijk! Al met al dus een hectisch toernooi met bizarre dingen mee gemaakt.
Dinsdag geëvalueerd over het toernooi. SEP veel verbeterpunten mee gegeven. Zij hebben meer dan genoeg punten om aan te werken om het toernooi beter te laten verlopen. In de avond gaven wij ons afscheidsfeest met veel Keniaans eten en drinken voor alle mensen die wij ontmoet hadden om hen op deze manier te bedanken. De buurvrouwen kookten al het eten en wij probeerden waar mogelijk te helpen. De kippen werden trouwens gewoon op de gang buiten geslacht. Het bloed lag overal, bah. Wij gaven nog een speech om iedereen persoonlijk te bedanken, waarna anderen volgden om ons te bedanken. Door sommige mensen werden wij bedankt met Afrikaanse kleren, kettingen, armbanden en door de buurvrouw met een zelfgemaakte taart met daarop geschreven ‘’Goodbye Jos & Shahira’’. Het was echt een super gezellig feest waar veel werd gegeten, gedanst op Afrikaanse muziek en de laatste momenten met elkaar werden gedeeld! Wauw, wat een goede afsluiter!
Na het feest moesten wij alles op ruimen, schoon maken en nog onze koffers in pakken. Om half 3 kon ik eindelijk naar bed om er weer om 5 uur uit te gaan. Woensdag vroeg in de ochtend vertrokken wij namelijk naar Nairobi met een openbare bus. Aan het eind van de middag arriveerden wij in Nairobi, waarna wij naar het huis van de neef van Festus gingen om daar te overnachten. Woensdagnacht weer een redelijk korte nacht gehad, doordat wij op tijd naar het vliegveld moesten. Donderdag in de ochtend ontvingen wij nog wat telefoontjes om ons een goede reis te wensen. Toen kwam het besef pas dat het prachtige avontuur er op zat.
Uiteindelijk voetbalsokken, voetbalbroekje, voetbalshirt, voetbalschoenen en parfum weggegeven aan lieve meiden die het verdienden!
Wat zal ik veel dingen missen. Eén ding wat ik absoluut niet ga missen is kleren wassen met de hand!
Bye early darkness, bye poor roads, bye motorbikers, bye matatu’s, bye tasteful fruit, bye SEP, bye lovely lovely people!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
