First week
03 Juli 2014 | Kenia, Oyugis
Karibu (hallo) lieve mensjes,
Zo er is alweer een week om. De tijd gaat snel. Het lijkt lang geleden dat ik in het vliegtuig stapte naar Nairobi. Ik zal mijn eerste week samenvatten voor jullie lieve mensjes.
Eindelijk was het dan zover. Het moment wat zover in de toekomst lag, maar zo snel dichtbij kwam. De dag dat ik in een groot vliegtuig mocht stappen om naar Nairobi te vertrekken.
Afscheid nemen van moeders en door lopen om de koffers te wegen en weg te brengen. Alhoewel de tranen niet kwamen, was het toch wel even lastig om afscheid te nemen. Het is immers geen westers land waar ik heen zou gaan.
Festus en Maurice, de directeur van SEP en zijn neef, haalde ons op van het vliegveld. Wij sliepen bij Maurice in Nairobi. Een erg luxe huis voor een Afrikaan kan ik zeggen. Natuurlijk niet zo Nederlands luxe.
De dag na aankomst vertrokken wij met een matatu (busje), die volledig wordt volgepropt met mensen, naar het centrum van Nairobi om vervolgens onze reis met de auto met Festus en Maurice voort te zetten naar Oyugis. Deze reis in de auto heeft 7 uur geduurd, echt vreselijk. Maar ondertussen wel bavianen gezien langs de weg! Om 7 uur ’s avonds wordt het echt pik donker hier. Pikdonker, geen lantaarnpalen en veel hoge drempels vraagt om problemen… Ik sliep, maar schrok wakker toen ik een harde knal hoorde. Wij hadden blijkbaar iemand op de motorbike aangereden. Wij reden ‘’gewoon’’ door en stopten bij een tankstation. Wij waren in shock: hoe kan je nou door rijden?? Er was veel schade aan de linkerkant van de auto. Festus en Maurice twijfelden om terug te lopen om te kijken hoe het met deze persoon ging, maar hebben dit niet gedaan. Zij zouden niet met de aangereden persoon kunnen praten, aangezien elke regio een andere taal spreekt. Dus vanwege veiligheidsredenen zijn wij door gereden. Eenmaal bij ons appartementje aangekomen waren wij nog steeds in shock. Dit was echte en bizarre ervaring!
Er wordt vaak naar ons gekeken, soms ook lang na gekeken en worden vaak door kinderen en/of volwassenen mizungu genoemd. Dit betekent blanke. ‘’Mizungu mizungu, how are you? Mizungu!’’, wordt vaak naar ons geroepen. Ook willen veel mensen een hand en zeggen ‘’Fine, thank you’’ als ik alleen ‘’Hello’’ zeg, zo apart haha.
Er wordt altijd bij lunch en dinner ugali gegeten. Dit is kleverig spul, wat van bloem en meel gemaakt is. Hier hou ik niet zo van, dus ik eet op zijn Hollands gewoon brood met pindakaas als lunch haha. Ook wordt hier chapati, een soort van pannenkoek gegeten. Dit smaakt wel goed. Wij worden vaak uitgelachen dat wij brood met pindakaas en water nemen als lunch. Hier hoor je zittend een bord met warm eten en in ieder geval ugali te eten. Zij drinken witte koffie met enorm veel suiker. Wij moeten vaak moeite doen om dit weg te krijgen, zo zoet is het.
De SEP members zijn erg blij met de thuis- en uittenues en de polo’s van FC Emmen en de voetbalschoenen en de ballen.
Wij hebben al een aantal keer mee gedaan met en training gegeven aan de meiden van de Nyahera secondary school. Zij trainen echt op een knolleveld. Er zijn veel gaten en heuveltjes. Mijn eerste gedachte was: ‘Wauw, dat zij hier op kunnen voetballen.’ In het begin sprong elke bal van mijn voet af door de onverwachte bewegingen van de bal. Nu zijn wij aan het veld gewend en gaat het beter.
SEP heeft een farm waar zij veel groenten verbouwen. Hier werken een aantal SEP members die zorgen dat alles goed verloopt. De groente die wij hebben mee gekregen van deze farm smaakt echt beter dan in Nederland. De smaak is zo puur, omdat alles zo vers is.
Afrikanen zijn niet zo goed in afspraken na komen. Vaak moeten wij een half uur of driekwartier wachten voordat wij worden opgehaald. Zo anders dan in Nederland. Wij zijn veel opgehaald en weggebracht met de auto en tegenwoordig gaan wij met de motorbike overal naar toe. Soms zelfs met vier mensen op één motorbike. Mensen betalen om van A naar B te gaan door zich te laten brengen achterop een fiets, motorbike of een matatu.
Helaas hebben wij Nederland-Mexico moeten missen vanwege een power cut. Het regent meestal aan het eind van de dag (regenseizoen), waardoor de elektriciteit uitvalt. De hele avond hebben wij dan geen licht, wat soms erg vervelend is. Overdag is het meestal wel lekker weer trouwens. Ongeveer 24 graden met zon en bewolking.
Morgen gaan wij met de Nyahera girls mee naar een toernooi in een ander dorpje/stadje om hen aan te moedigen. De andere dagen gaan wij werken aan onze workshops.
Volgens mij genoeg informatie over de eerste week voor nu.
P.S.: Een aantal foto's zijn te vinden op mijn facebookpagina ''Fly me to Kenya''. Uploaden via deze blog lukt namelijk niet.
Oriti (doei)! XXX
Zo er is alweer een week om. De tijd gaat snel. Het lijkt lang geleden dat ik in het vliegtuig stapte naar Nairobi. Ik zal mijn eerste week samenvatten voor jullie lieve mensjes.
Eindelijk was het dan zover. Het moment wat zover in de toekomst lag, maar zo snel dichtbij kwam. De dag dat ik in een groot vliegtuig mocht stappen om naar Nairobi te vertrekken.
Afscheid nemen van moeders en door lopen om de koffers te wegen en weg te brengen. Alhoewel de tranen niet kwamen, was het toch wel even lastig om afscheid te nemen. Het is immers geen westers land waar ik heen zou gaan.
Festus en Maurice, de directeur van SEP en zijn neef, haalde ons op van het vliegveld. Wij sliepen bij Maurice in Nairobi. Een erg luxe huis voor een Afrikaan kan ik zeggen. Natuurlijk niet zo Nederlands luxe.
De dag na aankomst vertrokken wij met een matatu (busje), die volledig wordt volgepropt met mensen, naar het centrum van Nairobi om vervolgens onze reis met de auto met Festus en Maurice voort te zetten naar Oyugis. Deze reis in de auto heeft 7 uur geduurd, echt vreselijk. Maar ondertussen wel bavianen gezien langs de weg! Om 7 uur ’s avonds wordt het echt pik donker hier. Pikdonker, geen lantaarnpalen en veel hoge drempels vraagt om problemen… Ik sliep, maar schrok wakker toen ik een harde knal hoorde. Wij hadden blijkbaar iemand op de motorbike aangereden. Wij reden ‘’gewoon’’ door en stopten bij een tankstation. Wij waren in shock: hoe kan je nou door rijden?? Er was veel schade aan de linkerkant van de auto. Festus en Maurice twijfelden om terug te lopen om te kijken hoe het met deze persoon ging, maar hebben dit niet gedaan. Zij zouden niet met de aangereden persoon kunnen praten, aangezien elke regio een andere taal spreekt. Dus vanwege veiligheidsredenen zijn wij door gereden. Eenmaal bij ons appartementje aangekomen waren wij nog steeds in shock. Dit was echte en bizarre ervaring!
Er wordt vaak naar ons gekeken, soms ook lang na gekeken en worden vaak door kinderen en/of volwassenen mizungu genoemd. Dit betekent blanke. ‘’Mizungu mizungu, how are you? Mizungu!’’, wordt vaak naar ons geroepen. Ook willen veel mensen een hand en zeggen ‘’Fine, thank you’’ als ik alleen ‘’Hello’’ zeg, zo apart haha.
Er wordt altijd bij lunch en dinner ugali gegeten. Dit is kleverig spul, wat van bloem en meel gemaakt is. Hier hou ik niet zo van, dus ik eet op zijn Hollands gewoon brood met pindakaas als lunch haha. Ook wordt hier chapati, een soort van pannenkoek gegeten. Dit smaakt wel goed. Wij worden vaak uitgelachen dat wij brood met pindakaas en water nemen als lunch. Hier hoor je zittend een bord met warm eten en in ieder geval ugali te eten. Zij drinken witte koffie met enorm veel suiker. Wij moeten vaak moeite doen om dit weg te krijgen, zo zoet is het.
De SEP members zijn erg blij met de thuis- en uittenues en de polo’s van FC Emmen en de voetbalschoenen en de ballen.
Wij hebben al een aantal keer mee gedaan met en training gegeven aan de meiden van de Nyahera secondary school. Zij trainen echt op een knolleveld. Er zijn veel gaten en heuveltjes. Mijn eerste gedachte was: ‘Wauw, dat zij hier op kunnen voetballen.’ In het begin sprong elke bal van mijn voet af door de onverwachte bewegingen van de bal. Nu zijn wij aan het veld gewend en gaat het beter.
SEP heeft een farm waar zij veel groenten verbouwen. Hier werken een aantal SEP members die zorgen dat alles goed verloopt. De groente die wij hebben mee gekregen van deze farm smaakt echt beter dan in Nederland. De smaak is zo puur, omdat alles zo vers is.
Afrikanen zijn niet zo goed in afspraken na komen. Vaak moeten wij een half uur of driekwartier wachten voordat wij worden opgehaald. Zo anders dan in Nederland. Wij zijn veel opgehaald en weggebracht met de auto en tegenwoordig gaan wij met de motorbike overal naar toe. Soms zelfs met vier mensen op één motorbike. Mensen betalen om van A naar B te gaan door zich te laten brengen achterop een fiets, motorbike of een matatu.
Helaas hebben wij Nederland-Mexico moeten missen vanwege een power cut. Het regent meestal aan het eind van de dag (regenseizoen), waardoor de elektriciteit uitvalt. De hele avond hebben wij dan geen licht, wat soms erg vervelend is. Overdag is het meestal wel lekker weer trouwens. Ongeveer 24 graden met zon en bewolking.
Morgen gaan wij met de Nyahera girls mee naar een toernooi in een ander dorpje/stadje om hen aan te moedigen. De andere dagen gaan wij werken aan onze workshops.
Volgens mij genoeg informatie over de eerste week voor nu.
P.S.: Een aantal foto's zijn te vinden op mijn facebookpagina ''Fly me to Kenya''. Uploaden via deze blog lukt namelijk niet.
Oriti (doei)! XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
